Czytelnia
Powoli zbliża się nasz kolejny wyjazd do Polski. Same we dwie, ja i moja mała pociecha. Oczekuje go z odrobiną niepokoju, choć już nie tak wielkiego jak za pierwszym razem kiedy leciałyśmy same. Wtedy było to zupełnie nowe doświadczenie, przed którym starannie się przygotowałam. Sprawdziłam fora dyskusyjne dotyczące lotów z niemowlakami, przepisy na temat przewożenia pokarmu dla dzieci i rady o tym jak przewozić taki pokarm. Pytałam znajome, które miały to już za sobą o to czy wózek lepiej nadać na bagaż, czy może oddać tuż przed wejściem do samolotu, jak dzieciaki znoszą lot i takie tam różne inne drobiazgi. Być może jestem „control freak” ale lubię być przygotowana na każda ewentualność. Nie jest to jednak tekst o tym „ jak latać z maluchami” bo jest mnóstwo o tym w necie, ale bardziej o tym jak to było nam z różnymi tanimi liniami lotniczymi – choć o tym pewnie tez dużo w necie.
Tadeusz Sawicz. Urodzony w 1914 roku. W wieku lat 20 wstępuje do dęblińskiej Szkoły Orląt. Mija 5 lat. Pierwszy września 1939 roku zastaje go w powietrzu - broni nieba nad Warszawą w Brygadzie Pościgowej. Potem wydarzenia następują po sobie jak w kalejdoskopie – ewakuacja do Rumunii, Jugosławia, Włochy, Francja – stamtąd - po jej upadku, ucieka samolotem do Algierii. Przeprawia się do Maroka, tak by w końcu dostać się statkiem na Wyspy Brytyjskie 17 lipca 1940 roku. Franek Dolas to przy tym 26-letnim wtedy chłopaku, cienki Bolek. Po szkoleniu na Hurriacane’ach zostaje przydzielony do Dywizjonu 303 (Warszawa- Kościuszko). Nad Anglią ma się rozegrać w tym czasie finalna faza największej i najdłuższej bitwy powietrznej II wojny światowej – bitwy o Anglię.
Mietek, człowiek pod pięćdziesiątkę, stanął i rozejrzał się po placu, – po lewej duża wiata z dwoma traktorami i jakąś maszyną, po prawej, za murkiem z kamieni, karawany, nad głową- gar z siną zupą. Mietek czeka parę minut, drepta z miejsca na miejsce. Torbę przewiesił przez ramię, co by od błota się nie ubrudziła. Po chwil pojawia się Kryśka:”...rwiona jestem od rana, bo mówi mi, że za krótkie kwiatki rwałam. A ja nie lubię być ...rwiona, bo wtedy nie jestem sobą, a ja nie lubię nie być sobą, bo wtedy jakaś nieswoja jestem...” Mietek przytakuje. Potem podąża z nią.
Wielkie podziękowania od ekipy przygotowującej tą imprezę idą do osób, które zaszczyciły swoją osobą marcowe pokazy. Mimo tego, że projekcje odbywały się w trzech różnych miejscach okazało się to niestraszne dla wielu z Was - wielki SZACUN dla tych, co pojawiali się w każdym z tych miejsc - ukłony po pas.
Świąteczna karuzela rozkręciła się na dobre, ba właściwie jest prawie u swego apogeum – krótkiego; i bardzo często wydającego mi się zupełnie nie proporcjonalnym do ilości obrotów wykonywanych na minutę. Ale kręcę się razem z nią. Moje dylemat między łososiem „half price” albo karpiem na zamówienie. Na pewno zrobimy jak zwykle uszka w barszczu i śledzie z cebulą. Potem ugotuje warzywa na sałatkę. Ubiorę choinkę gdy one tymczasem ostygną; pokroje i wymieszam z majonezem oglądając w telewizji „Przyjaciół” po raz enty. Na wigilijnym stole będę miał dwanaście potraw, a indyka w Boże Narodzenie. Do „mince pie” wciąż się przekonuje.
